Οι νόμοι ήταν του Σόλωνα και προέβλεπαν πως εάν κάποιος πολίτης ήθελε να γίνει βουλευτής, o νόμος απαιτούσε τα εξής:
– Να είναι Αθηναίος πολίτης.
– Nα κατέχει την Ελληνική θρησκεία και παιδεία (όμαιμον, ομότροπον, ομόθρησκον)…
– Nα ΜΗΝ είναι κίναιδος
– Να καταγραφεί ΟΛΗ η περιουσία του, μέχρι και τα σανδάλια που φορούσε, καθώς και η οικογενειακή του περιουσία.
– Να μην κρύβει δημοκρατικά του φρονήματα
– Να έχει εκπληρώσει την στρατιωτική του θητεία
– Να μή είχε καμιά εκκρεμή οικονομική υποχρέωση προς την πόλη
– Αποδεδειγμένα να φρόντιζε τους γονείς του αποδίδοντας τους και τις απαραίτητες μεταθανάτιες τιμές.
– Να κατοικούσε εντός των ορίων της Αττικής
Εάν τηρούνταν όλα αυτά, τότε μπορούσε να γίνει βουλευτής.
Ιδιαίτερα για τους ανώτατους άρχοντες (άρχων βασιλεύς, επώνυμος άρχων, πολέμαρχος και οι 6 θεσμοθέτες) έπρεπε να υποβληθούν σε διπλή δοκιμασία τόσο από τη Βουλή, όσο από το λαϊκό Δικαστήριο, την Ηλιαία! Αν ο υποψήφιος αποδοκιμαζόταν από τα όργανα αυτά, του απαγορευόταν η συμμετοχή στις πολιτικές δραστηριότητες!
Με τη λήξη της θητείας τους λογοδοτούσαν:
– Στην επιτροπή λογιστών, η οποία είχε την ευθύνη της σύνταξης ειδικής απολογιστικής εκθέσεως!
– Η έκθεση ελέγχεται από το δικαστήριο της Ηλιαίας η οποία είχε το δικαίωμα να επιβάλλει και ποινικές κυρώσεις!
Ασυλία δεν υπήρχε!
Οι νόμοι που εισήγοντο στην Εκκλησία του Δήμου για ψήφιση ήταν ονομαστικοί, δηλαδή έφεραν το όνομα του προτείνοντος. Εκείνος δε που πρότεινε κάποιον νόμο έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός.
Όχι μόνον να έχει εξετάσει το εάν υπήρχε άλλος, προγενέστερος νόμος που ρύθμιζε το θέμα με τρόπο διαφορετικό (οπότε έπρεπε να τον αναφέρει), αλλά ήταν και υπεύθυνος για τα αποτελέσματα του προτεινόμενου.
Έτσι, εάν πρότεινε και περνούσε νόμο ο οποίος αποδεικνυόταν οικονομικά ζημιογόνος για την Αθήνα, τότε έπρεπε να κατασχεθεί από την καταγεγραμμένη περιουσία του, όλο το ποσόν κατά το οποίο ζημιώθηκε οικονομικά η Αθήνα.
Αν μάλιστα δεν έφθανε όλη η περιουσία του μέχρι και τα σανδάλια του, που κατεγράφησαν, τότε το ανεξόφλητο υπόλοιπο, υποχρεώνονταν να το εξοφλήσει δουλεύοντας σε δημόσια έργα.
Αν ο νόμος, που πρότεινε και ψηφίστηκε, ζημίωνε ηθικά την Αθήνα η ποινή ήταν:
AΥΘΗΜΕΡΟΝ ΤΕΛΕΥΘΗΣΑΤΩ …
Στη σημερινή εποχή η θυσία μας στην εξουσία μέσω συνεχών οικονομικών και ηθικών βασανιστηρίων δεν είναι λυτρωτική. Αντίθετα, αποσκοπεί στο να αποδεχτούμε ότι είναι ταυτόχρονα τιμωρία και φυσική καταστροφή. Πως μπορεί κάποιος να εξηγήσει την αποδοχή τόσων σκληρών και εξευτελιστικών μέτρων στους συμπατριώτες μας χωρίς καμιά διαμαρτυρία χωρίς κανένα παράπονο.
Πως μπορεί κάποιος να εξηγήσει την αποδοχή τόσων σκληρών και εξευτελιστικών μέτρων στους συμπατριώτες μας χωρίς καμιά διαμαρτυρία χωρίς κανένα παράπονο;
