Το γνωστό σε πολλούς και ώς «σκριτς – σκρατς» από τα παπούτσια που φορούσαμε σαν παιδιά. Πλέον, σήμερα το χρησιμοποιούμε σχεδόν παντού. Όμως όταν πρωτοεμφανίστηκε η ανθρωπότητα δεν το έλαβε σοβαρά υπόψη, μέχρι η εφεύρεση να πάει στο διάστημα.
Ο πατέρας του Velcro είναι ο ελβετός George de Mestral, όπου από μικρός του άρεσαν οι καινοτομίες, αλλά και να ψάχνει το κάθετί. Το velcro του προέκυψε τυχαία το 1941 όταν μία μέρα είχε πάει για κυνήγι. Όταν επέστρεψε, είδε ότι τόσο το παντελόνι του όσο και το τρίχωμα του σκύλου του είχαν γεμίσει με τις μικρές αγκαθωτές μπαλίτσες του φυτού κολλιτσίδα. Και όλα αυτά όταν ήταν μόλις 12 ετών.
Όταν έβαλε μια από αυτές τις μπαλίτσες κάτω από το μικροσκόπιο, είδε ότι είχε χιλιάδες μικρούς γάντζους, οι οποίοι αγκιστρώνονταν σε όποιο ύφασμα πλησίαζαν.
Ο George de Mestral σκέφτηκε ότι εάν μπορούσε να φτιάξει μια συνθετική μορφή αυτού του υφάσματος, θα είχε έναν νέο τρόπο να κολλά τα πράγματα. Θα ήταν κάτι ανάμεσα σε ένα κουμπί ή ένα φερμουάρ και στο ράψιμο.
Αυτό που σκέφτηκε ήταν να φτιάξει τα γαντζάκια που είχε δει στα αγκάθια της κολλιτσίδας και να τα συνδυάσει με απλές θηλειές από ύφασμα.
12 χρόνια αργότερα ο Ελβετός εφευρέτης άρχισε να επισκέπτεται τα εργοστάσια υφασμάτων της Ευρώπης, όπου όλοι πρώτα του έλεγαν ότι αυτό που είχε σκεφτεί δεν μπορεί να γίνει. Όλοι μπορούσαν να κατασκευάσουν τις μικροσκοπικές υφασμάτινες θηλειές, αλλά το πρόβλημα ήταν τα γαντζάκια. Έπρεπε να είναι αρκετά ευέλικτα για να χωρίζουν από τις θηλειές όταν τα τραβάς, αλλά αρκετά ισχυρά για να μένουν κολλημένα σε διαφορετική περίπτωση.
Μέχρι που βρήκε τη λύση σε, έναν κατασκευαστή στην Λιόν, που είχε αυτό που αναζητούσε ο de Mestral. Συνδύαζε το ισχυρό νάιλον με το βαμβάκι για να δημιουργήσει ένα ύφασμα που είχε την ικανότητα να κρατά το σχήμα του.
Χρησιμοποιώντας αυτό το υλικό, ο Ελβετός μπόρεσε να φτιάξει τα μικροσκοπικά γαντζάκια που είχε δει στα αγκάθια και να τα κολλήσει σε ένα άλλο κομμάτι ύφασμα, με μικρές θηλειές. Το 1955 κατοχύρωσε την πατέντα και πήρε δάνειο 150.000 δολαρίων για να θέσει σε εφαρμογή το project. Έδωσε στην εταιρεία του το όνομα Velcro, από το «velvet», βελούδο) και το «crochet», που στα γαλλικά σημαίνει γάντζος).
Τελικά 20 χρόνια από την ημέρα που σκέφτηκε την ιδέα κατάφερε να παράξει μαζικά το σκριτς-σκρατς και να το βγάλει στην αγορά, όμως, η αντίδραση της αγοράς δεν ήταν αυτή που περίμενε.
«Το πρόβλημα ήταν ότι ο κόσμος σκεφτόταν ‘τι στο καλό είναι αυτό το πράγμα; Γιατί να ασχοληθώ;΄», θα έλεγε πριν από μερικά χρόνια στο New York Magazine ο τότε CEO της Velcro Companies, Fraser Cameron. «Όταν έχεις ένα επαναστατικό προϊόν, καμιά φορά είναι δύσκολο να σκεφτεί πώς θα το χρησιμοποιήσεις».
Μέχρι που ήρθε η NASA πουέψαχνε έναν τρόπο να κρατά τα αντικείμενα μέσα στα διαστημόπλοια τακτοποιημένα, καθώς με την έλλειψη βαρύτητας, τα πάντα πετούσαν.
Και από τη στιγμή που το Velcro πήγε στο διάστημα ήταν cool, και τότε άρχισε να χρησιμοποιείται παντού. Τα νοσοκομεία το έβαλαν στα πιεσόμετρα και στις ρόμπες που φορούν οι ασθενείς. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες το χρησιμοποίησαν για να κρατούν τα πατάκια των αυτοκινήτων στη θέση τους. Οι νοικοκυρές για να κολλούν τα χαλιά στο πάτωμα ώστε να μην σκοντάφτει κανείς.
Οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν ότι το Velcro θα ήταν το τέλος των κουμπιών και των φερμουάρ.
Το 1968, η Puma έγινε η πρώτη μεγάλη εταιρεία παπουτσιών που κυκλοφόρησε αθλητικά με Velcro, με τις Adidas και Reebok να ακολουθούν.
Κάπως έτσι, τη δεκαετία του 1980, όλα τα παιδιά φορούσαν παπούτσια με τρία Velcro. Όμως έως τότε, η αρχική πατέντα της Velcro είχε λήξει, με αποτέλεσμα εταιρείες σε διάφορα σημεία της γης να φτιάχνουν φθηνά αντίγραφα. Και ενώ μόνο η Velcro έχει το δικαίωμα να φτιάχνει το προϊόν που φέρει το όνομά της, επικράτησε όλα τα σκριτς-σκρατς να αποκαλούνται έτσι.
Το Velcro έχει ψηφιστεί ανάμεσα στις 50 σημαντικότερες ανεξάρτητες εφευρέσεις του αιώνα.
Η διάρκεια ζωής του είναι ότι μπορεί να ανοίξει και να κλείσει έως και 50.000 φορές χωρίς να χάσει την κολλητική του δύναμη.
