Μπορούμε πλέον να κάνουμε ταινίες όπου οι γυναίκες πρωταγωνίστριες δεν είναι η γυναίκα κάποιου, η μητέρα κάποιου, η αδελφή κάποιου, αλλά οι ίδιες είναι ολοκληρωμένες προσωπικότητες και στέκουν μόνες τους.
Μς φορμή τη ταινία με τίτλο «Radioactive», όπου ουσιαστικά βλέπουμε την ζωή της Μαρί Κιουρί, επιστήμονα που τιμήθηκε με δύο Νομπέλ, επαναστάτρια με τον τρόπο που έζησε και εργάστηκε, που πάλεψε κόντρα στο κατεστημένο και έργο στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Μία γυναίκα που δεν έζησε στη σκιά του συζύγου της, αλλά στο φως και στο σκοτάδι της δικής της ύπαρξης, της δικής της δημιουργίας.
Μία άλλλη σειρά του Netflix το «Borgen», ηρωίδα είναι η Μπιργκίτε Νούμπορ, η γυναίκα που με πάθος διεκδικεί την πρωθυπουργία και την κερδίζει. Και ενώ είναι επιτυχημένη η θητεία της, η ζωή της επιφυλάσσει τόσα σκαμπανεβάσματα σε όλα τα πεδία, που εκείνη πρέπει με δεξιότητα, θάρρος, πείσμα αλλά και εντιμότητα να θέτει ξανά και ξανά τις προτεραιότητές της. Αρκετοί είναι αυτοί που την παρομοιάζουν με τη νεότατη πρωθυπουργό της Φινλανδίας Σάνα Μάριν.
Τι συνδέει όμως τη Μαρί Κιουρί των αρχών του προηγούμενου αιώνα με την τηλεοπτική πρωθυπουργό Μπιργκίτε Νούμπορ των αρχών του 21ου;
Μέσα στην ταινία «Radioactive”, υπάρχει μια μικρή αλλά συγκλονιστική σκηνή, από αυτές που δεν δίνουμε πολύ σημασία. Η Μαρί Κιουρί απέναντι στον άνδρα της εν προκειμένω που ήδη τη θεωρεί ισότιμη, έχει την ανάγκη να δώσει ξανά και ξανά μάχες για όσα είναι δικά της. Δεν της είναι αρκετό να την αναγνωρίζει ο άνδρας της, γιατί ζει σε έναν κόσμο όπου ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Κανείς άλλος δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει εκείνη τη στιγμή την αξία της. Όλοι θεωρούν ότι είναι η γυναίκα του Κιουρί. Εκείνη δίνοντας τη μάχη της μέσα στο σπίτι που είναι το εργαστήριό της, προσπαθεί να οριοθετήσει τον χώρο της. Κάποια στιγμή κοιτώντας τον άνδρα της στα μάτια τον ρωτάει εάν τη θεωρεί εγωίστρια. Εκείνος που έχει καταλάβει περισσότερα της απαντά με την περίφημη φράση «δεν είσαι καθόλου εγωίστρια, είσαι εγωκεντρική γιατί πρέπει».
Στη σειρά “Borgen” βρισκόμαστε στη Δανία του 2010 όπου η πρωταγωνίστρια Νούμπορ στο βρίσκεται σε πυρετό προεκλογικής περιόδου, ενώ παράλληλα νοσεί. Το πρώτο πράγμα που θέλει να κάνει είναι να κόψει τις γέφυρες με τον τωρινό της σύντροφο, έναν Βρετανό αρχιτέκτονα, που η εργασία του σημειολογικά είναι να χτίζει γέφυρες. «Δεν αντέχω τώρα να έχω κάποιον να με νοιάζεται», θα πει η Μπιργκίτε. Για να δεχθεί τελικά τη συμπαράσταση του συντρόφου της με κατανόηση.
Έχουμε συνηθίσει να προσπερνάμε τέτοιες φράσεις. Πολύ γρήγορα, πολύ εύκολα θα λέγαμε ότι αυτές οι γυναίκες είναι ακατάδεκτες, εγωίστριες, τρελές, αχάριστες, που τους χαρίζεται η εύνοια και η τύχη ενός άνδρα και αυτές την κλωτσάνε. Γιατί σε αυτή την κριτική δεν θα μπουν μόνον άνδρες, αλλά και όσες γυναίκες θεωρούν το σημαντικότερο επίτευγμα την εύνοια ενός άνδρα, το οποίο είναι σεβαστό, αλλά δεν αφορά αυτό όλες τις γυναίκες.
Υπάρχει μια μοναδική, εξαιρετική διαφορά ανάμεσα στους άνδρες που διαπρέπουν και στις γυναίκες που διαπρέπουν. Που έχουν δικό τους όραμα για την κοινωνία, την επιστήμη και τη ζωή. Αυτή τη διαφορά την ορίζει το φύλο, βιολογικό, ψυχικό και κοινωνικό. Οι άνδρες που διαπρέπουν «ανθίζουν» μέσα στους γάμους, διότι οι γυναίκες στέκονται αρωγοί στο όραμα τους.
Οι γυναίκες όμως πολύ σπάνια. Και αυτό δεν είναι μόνον κοινωνικό ζήτημα ανισότητας, είναι ψυχικής τάξης. Οι γυναίκες λόγω της μητρότητας δεν είναι σχεδόν ποτέ εγωκεντρικές. Είναι δορυφόροι υποστήριξης ενός ολόκληρου συστήματος. Και είναι σπουδαία η δουλειά τους. Για όσες όμως έλαχε η ζωή να διαφέρουν, να έχουν ένα υψηλό νοητικό δυναμικό ή ένα δικό τους αυτόνομο όραμα, πρέπει να συγκρουστούν μέσα τους με το πιο βαθύ παραδεδομένο αίσθημα.
Να γίνουν μήτρες ενός ευρύτερου νοήματος, όχι μόνον των παιδιών τους, σίγουρα όχι του άνδρα τους. Να μην ανήκουν.
Γιατί το ανήκειν στις γυναίκες αφαιρεί, δεν προσθέτει. Το ανήκειν στις γυναίκες έχει συνεχή πάρε-δώσε, μεγάλη εμπλοκή και τελικά καθήλωση.
Γιατί ξαναμπαίνουν σε ρόλο παθητικό, τη στιγμή κατά την οποία εκείνες χρειάζονται την ενεργητικότητά τους για να παραγάγουν αυτόνομο έργο.
Γιατί αν ανήκουν, αν ορίζονται από το βλέμμα ενός άνδρα, τότε δεν θα προσφέρουν στο παρόν και στο μέλλον του κόσμου, αλλά μόνον ίσως στην οικογένειά τους.
