Στις 23 Αυγούστου 1973, ένας ψηλός, μυώδης άνδρας είχε μπει σε μια τράπεζα στο κέντρο της Στοκχόλμης φορώντας μακιγιάζ, μια γυναικεία περούκα και ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Έβγαλε ένα πολυβόλο και πυροβόλησε στο ταβάνι, φωνάζοντας «Let the party begin – Το πάρτι αρχίζει!»
Στη συνέχεια πήρε ομήρους και έκανε τα αιτήματά του: Ήθελε να του φέρουν 3 εκατομμύρια σουηδικές κορώνες (3.900.000 ευρώ) και τον διάσημο ληστή τραπεζών Clark Olofsson, ο οποίος τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν στη.
Η αστυνομία ξεχύθηκε στην πλατεία έξω από την τράπεζα, ακολουθούμενη από δημοσιογράφους, φωτογράφους, και ένα μεγάλο πλήθος θεατών. Το έγκλημα σε εξέλιξη επρόκειτο να μεταδοθεί ζωντανά στην τηλεόραση.
Τότε, προς έκπληξη πολλών, ο Olofsson στην πραγματικότητα μεταφέρθηκε στην τράπεζα και παραδόθηκε στον ένοπλο, Janne Olsson. Αυτή ήταν η πρώτη από τις πολλές αμφιλεγόμενες αποφάσεις που πήρε η αστυνομία, καθώς οι εντάσεις αυξήθηκαν και η κατάσταση έγινε πιο ασταθής. Πώς θα μπορούσαν να είχαν απελευθερώσει αυτόν τον επικίνδυνο εγκληματία σε μια τράπεζα όπου ένας ένοπλος κρατούσε ομήρους υπαλλήλους;
Η υπόθεση ομήρων κατέληξε στον τότε πρωθυπουργό της χώρας Olof Palme και σφυρηλάτησε έναν νέο τρόπο κατανόησης της περίπλοκης συναισθηματικής σχέσης μεταξύ απαγωγέα και αιχμαλώτου, «Το σύνδρομο Στοκχόλμης».
Το σύνδρομο Στοκχόλμης ορίζεται παραδοσιακά ως η τάση ενός όμηρου να συμπάσχει, να ταυτιστεί ή να δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς με τον απαγωγέα του. Ένας ψυχίατρος που βοηθούσε την αστυνομία της Στοκχόλμης, ο Nils Bejerot, μελέτησε τις αλληλεπιδράσεις του Olsson, του Olofsson και των τεσσάρων ομήρων και στη συνέχεια περιέγραψε τις γενικές παραμέτρους της έννοιας στον Τύπο.
Αυτή η θεωρία αναπτύχθηκε αργότερα από ψυχιάτρους, ψυχολόγους και διαπραγματευτές ομήρων στη Σουηδία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδιαίτερα στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης και το FBI. Αυτή η έννοια του «δεσμού τρομοκρατίας» θα επαναλαμβανόταν με την πάροδο των ετών για να εξηγήσει τη συμπεριφορά των θυμάτων σε περιπτώσεις απαγωγών και ομήρων υψηλού προφίλ, και θα είχε μεγάλη διάρκεια ζωής και στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και τη λαϊκή κουλτούρα, με ταινίες όπως τον “Stockholm” και την τελευταία σειρά του NETFLIX “CLARK” όπου σε 6 επεισόδια βλέπουμε την υπόθεση των 6 ημερών απαγωγής στην τράπεζα μέσα από τη βιογραφία του περιβόητου ληστή Clark Olofsson.
Η αστυνομία της Στοκχόλμης, όπως αποδείχθηκε, είχε κρατήσει τις κάμερές της σε τροχιά, από το πλεονέκτημά της μέσα στην τράπεζα. Επιπλέον, είχαν καταφέρει να τοποθετήσουν μικρόφωνα κοντά στο θησαυροφυλάκιο, όπου είχαν υποχωρήσει ο Janne Olsson, ο Clark Olofsson και οι όμηροι. Το αρχείο αυτών των αξιοσημείωτων συνομιλιών, ώρα με την ώρα, παρείχε ανεκτίμητη εικόνα για τις δυνάμεις που οδήγησαν τα γεγονότα και αποκάλυψε ότι στο σύνδρομο της Στοκχόλμης υπήρχαν πολύ περισσότερα από όσα συνήθως απεικονίζονταν και στην πραγματικότητα, η δημοφιλής αντίληψη για το τι σημαίνει σύνδρομο Στοκχόλμης δεν ήταν μέρος της αρχικής ιστορίας.
Η σχέση και το δέσιμο των ομήρων να νιώθουν μια ασφάλεια στα χέρια των απαγωγέων αντιστρέφει το γεγονός ότι φοβούμενοι πιθανή επίθεση της αστυνομίας θα μπορούσε να τους είχε σκοτώσει. Και από την άλλη η ευγενική συμπεριφορά των απαγωγέων απέναντι στους ομήρους κάτι που προκάλεσε η είσοδος του Clark Olofsson στον χώρο που κρατούνταν οι όμηροι από τον απαγωγέα Jan.
